Ode aan de kniklader

Of het nu gaat over : boorgaten maken voor het plaatsen van houten omheiningspalen, oude schapendraad verwijderen, halfvervallen muren verwijderen, zware lasten verplaatsen... Le compagnon est toujours là : de kniklader.
Het is nu niet direct de eerste aankoop waaraan je denkt, als je gaat verbouwen, maar hier op de boerderij is hij een welgekomen investering.
Het ziet er dan ook naar uit dat de kniklader NIET van de hand gaat gedaan worden tijdens de bouwwerken, misschien NOOIT. Hij is on-mis-baar geworden.
Vele klussen gebeuren dan ook in een wip. Daar waar voorheen emmer, kruiwagen of schop nodig was, wordt nu beroep gedaan op Vantje, de kniklader. Vantje is heel veelzijdig.

Tijdens het lossen van ons tiny house, vroeg de transporteur of
we de kniklader konden starten : het was toch makkelijk als we het huisje m.b.v. de kniklader op de juiste plek konden trekken. Zonder Vantje had  het lossen en plaatsen heel wat meer tijd in beslag genomen.

​

Bij het bergafwaarts rijden van de grote verhuis oplegger van het huis richting straat, komt de twaalftonner (welliswaar leeg) even vast te zitten, bij het nemen van een, voor de chauffeur, niet zo goed zichtbare bocht : Vantje trekt de oplegger met groot gemak in het juiste spoor... terug de macadam op...

Hij verdient dan ook ALLE respect, ALLE bewondering.

​

Totdat hij in een nat, hellend weiland staat, en er toch niet  genoeg power overgedragen kan worden op zijn 4 wielen om hem terug  bergopwaarts te loodsen. Hij schuift en ploetert. Tevergeefs.
Dan moet er een plan B bedacht worden : de traktor en de sleeptouw. Maar als plan B ook niet werkt, dient er overgeschakeld te worden op plan C : omheining en stroomdraad losmaken en via een omweg terug de oprit oprijden.
In een nat grasveld, met een lemen ondergrond wat op de koop toe nog hellend is, kan je slechts 1 maal met de kniklader komen... daarna nooit meer.