Nadat de schrijnwerkerij afgerond is, willen we van de hoge ontvangst- en eetruimte boven in de nok het dak isoleren en planken plaatsen.
Wij prijzen ons bofkonten, want hierbij krijgen we hulp van een lenige Vlaamse uit de buurt die mee de hoge stelling opklautert en het loopplateau al zingend naar omhoog en omlaag helpt maneuvreren, voets- en armsgewijs.

De Leuvense stoof van mijn grootouders kennen we een ereplaats toe in ons privé zithoekje. Het chromé is ietwat aan het nalaten, maar het neemt niet weg dat de statige, naar buiten gedraaide pootjes de kachel alle eer aandoen. De kachel was het middelpunt van het groot gezin van mijn moeder, en verhuisde bij aanvang van de winter van de achterliggende plaats naar de vooraan gelegen living, jaar in-jaar uit. Elke week kreeg ze, met veel liefde,  een oppoetsbeurt met één of ander ça-va-seul-tubeke. Ze was een belangrijk en levensnoodzakelijk verwarmings-, kook- én bakmiddel in menig vlaams huishouden eind 1800, begin 1900. Mijn oma aanbad haar.

Het afscheid van ons tiny house verloopt geleidelijkaan.
De kasten in de boerderij worden gaandeweg gevuld, parallel loopt dus het leven in het tiny house ten einde. We slepen kookpotten en t-shirts, warme truien en lakens, lepels en wasmachine... de hele reutemeteut.

Er wordt nog een laatste hand gelegd aan de afwerking rond de ramen, de uitzetvoegen in de vloeren, enkele plinten... En tot slot worden er nog lichtjes gehangen in de 4 meter hoge den vooraan de oprit.
We zijn klaar om de familie met open armen te ontvangen.

Lakens uitzoeken, wassen, strijken, boodschappenlijsten prepareren, nog enkele grondwerken volbrengen, kiezeltjes bijdragen...
Tussendoor poetsen en schrobben we ons tiny house.
Met een tevreden blik kijken we terug op exact 1 jaar huisvesting op 36 vierkante meters : kokerellen, eten, slapen, onderuit zakken na een dag in de bouw... 365 dagen, exact.
Een laatste keer ga ik nog eens langs de ramen met doek en wisser en wordt de denkbeeldige rode loper uitgerold voor ons mini-huis.

Het Orion-sterrebeeld schuift langzaam naar boven, vastberaden lijkt zijn 3-sterren-gordel niet te willen wijken van zijn denkbeeldig lichaam. De nacht is gitzwart, de sterren fonkelen met Orion mee. Nergens lichtvervuiling. Het is overweldigend.
De luikjes van de boerderij gaan dicht, de geur van versgebakken brood doet watertanden...
Het familiebezoek is als een kroon op ons werk... 
We omarmen hen...
We omarmen dit moment waar wij én hen zo naar uitkeken.
Zie ik Orion knipogen?
Dankbaarheid maakt zich meester over ons...