Les roses de ma mère
ooit verpootten we de rozen vanuit mijn moeders voortuin in Ophoven naar onze achtertuin in Bocholt.
Gewoon op een doordeweekse dag naar een doordeweekse plek.
En toch... zolang we in Bocholt woonden, zijn ze blijven staan op die doordeweekse plek. Heel in stilte gaven ze het beste van zichzelf. Na meer dan 40 jaar zijn we de 2de én 3de generatie die mochten genieten van hun gracieuze bloei. Ze moeten mee naar Frankrijk... Ze horen bij de familie, zoals een  hondje, zoals een antiek meubel, zoals het trouwalbum.
Ze behoren dan ook tot het laatste pruts- en druk'werk' tijdens het laden. Gelukkig :  ze kunnen allemaal mee!
Ondertussen staan de paarden wat te grazen. 
Ze hebben in de verste verste geen benul van wat er gaande is.
De laatste poetswerken voor onze grote uittocht worden verricht : het uitspuiten van de stallen.
Het is tijd om te vertrekken: 3 paarden worden geladen.
Quinny, mère supérieure, wordt als eerste geladen. Ze wil haar neusje nog door het gat steken voor het schot dichtgaat, omdat ze de anderen niet meer kan zien.
Alles loopt gesmeerd.

​

​

​