De zomer neemt heel langzaam afscheid.
We omarmen vrienden en familie die deze plek met ons deelden afgelopen maanden, ons hielpen klussen of gewoon even 'bonjour'  kwamen zeggen.
Twee meiden die de verfborstel en -rol inclusief verfbakje ter hand namen, de radio met Taylor Swifts-galmen op zowat maximum volume zetten, hun hoofden bedekten met een mooi gestrikt sjaal-doekje, zodat er geen verfspatten in zouden komen, zijn een streling voor het oog en het moraal! Dàt gaat hier vooruitgaan!
Beschermfolie wordt uitgevouwen en op de tegels geplakt.
Totdat er ééntje prompt in het gevulde verfbakje gaat staan. 
Met de nodige snelheid schrobben, borstelen in combinatie met overvloedig water gieten is de boodschap: er wordt al snel gewag gemaakt dat de hoofddoekjes hun nut weldra WEL zullen bewijzen. Hilariteit!
's Avonds kijken we naar de sterren en de volle maan; we heffen glaasjes op de cour van de boerderij aan de grote houten tafel. Er worden verhalen verteld rond de barbecue en gesmikkeld van het zelfgemaakt brood met spek en huisgemaakte vijgen- en pruimenconfituur. Het intex zwembadje met ligzeteltjes bieden verkoeling na een dagje klussen. Krekels en zweetdruppels verstoppen zich in het ongemaaide gras vol paars kaasjeskruid. De vos is menig avond het gespreksonderwerp voor de ietwat bevreesdere vriendin, gevolgd door de nodige ironie en geplaag. Alles gaat vanzelf, alsof het nooit anders was.

De eetruimte krijgt een bezetlaag op de onderste twee meter, dit is dan ook de laatste ruimte die nog gevloerd dient te worden.
We experimenteren met chaux kleurstalen tegen de muur en kiezen voor de ietwat gele chaux-kleurstof. Bij de witte gebluste kalk, chaux genoemd, mengen we een nauwkeurig afgewogen geel kleurstofpoeder. Met zand en water krijgen we een mooie, voor ons authentiek uitziende, kalkmengeling, waarmee de muren onderaan ruwweg bezet worden. De lento's en de dunne betonlaag rond de zelf uitgeslagen deurgaten worden ook met deze mengeling bedekt.

Als onze bijna 80-jarige kameraad toekomt, laat hij niet na ons te overtuigen de stelling te plaatsen om de muren in de grote eetruimte mee te helpen voegen.
Ik voorzie ons van een voorraad chaux-zakken en de stellingbokken en baddingen worden weer met 2 etages op mekaar gemonteerd. 
Met zijn crocs beklimt onze copain de hoge ladder en installeert hij zich 6-7 meter van de grond om, samen met ons, al plagend en grappend het saaie voegwerk tot een onverbiddelijk theater te maken: de tijd vliegt en de voegwerken vorderen gestaag.

Ik doe nog een laatste rondje langs de vijgenbomen.
De lederachtige bladeren ter grootte van een hand zorgden voor een koele schaduwplek tijdens de hete zomeravonden. Adam en Eva indachtig: Eden bevindt zich in onze voortuin, neem ik me glunderend voor...
De takken hangen zwaar naar beneden : de oogst is navenand. Vers van de boom smaken de vruchten het best : een zoet-verfijnde smaak en een zachte structuur rondom de rode pitjeskern zijn een streling voor 's monds voel- en smaakorganen.
Als ik aan de achterkant van de verplaatste berg leemgrond kijk, zie ik dat Moeder Natuur ons OOK nog een 10-tal takken tomatenplantjes cadeau gedaan heeft, een verrassende erfenis van de vorige eigenaar. Door het losmaken van de leemgrond aan de achterkant van de boerderij en hem te verplaatsen, hebben de zaadjes alle 'luchtige' kansen gehad om te kiemen en te schieten. De kleine zoete kerstomaatjes barstten helaas door de felle zon en enkele hevige regenvallen. De oogst is dus niet fameus maar ik recupereer de zaadjes, voor volgend jaar! Tegen volgende zomer staan de volgende generatie tomatenplantjes hopelijk beter beschut onder een dakje.

De verbouwingswerken binnen lopen op het einde, alles wordt in grote gereedheid gebracht voor de finishing touch: de schrijnwerkerij. De enige klus die we uit handen gaven.
Ik omarm de zomer nog een laatste keer, HIJ brengt het beste in mij naar boven, elk jaar opnieuw.