De grondwerken buiten hebben een stevige lap gekregen.
De moestuin is aangelegd, gefreesd met paardenmest wat de aarde de nodige stikstof zal geven,  en omheind om de knabbelaar met zachte vacht en rond staartje zo goed mogelijk tegen te houden: Konijn.
Regelmatig zien we ook zijn grote broer, de haas, voorbij'snorren' in de achterliggende akkers.
Dankzij het graafkraantje, hebben we de galva omheining 20-30 cm kunnen ingraven in de bikkelharde klei-leemgrond. Dit zou mijnheer konijn moeten kunnen tegenhouden om zijn graafkunsten elders te bedrijven.

Ondanks dat de Lautreçoise boeren hun look al aan de aarde toevertrouwden in januari, wagen wij toch ook nog een poging om 2 rijen look te poten van de bussel die Joel ons gaf om te proberen. De overschot heb ik  opgelegd in glazen bokalen, in olijfolie doordrenkt met rozenmarijn uit de tuin. 
De zaailingen houden we voorlopig nog binnen achter het glazen raam. Op zoek naar licht en wachtend op de nodige warmte ontkiemt elk zaadje, zoals hem dat uitkomt: bloemkool, sla, pepertjes, paprika, rucola, pompoenen, tomaten... Maar ook in de Sud-ouest dienen we geduldig de ijsheiligen af te wachten alvorens de hele potjes-boetiek in volle grond te poten. We merken dat we iets te vroeg van start gingen.
De materialen voor de aanleg van het terras aankopen bij onze vertrouwde bouwmaterialen leverancier had heel wat voeten in de, jawel, aarde.
Eerst willen ze ons een onnodig hoog percentage aan cement verkopen en als we zeggen dat we het terras gaan chapen met behulp van  onze betonmolen, wordt er met een man of 2 gelijktijdig een fluitsignaal ingezet. Ik lig in een deuk: het lijkt hen een onbegonnen klus om 60 vierkante meter chape door een betonmolen te pleuren, en we halen onze schouders op en zeggen dat we afgelopen zomer 4 keer zoveel gedaan hebben. We doen een telefoontje naar ons belgisch vloerleg-maatje en tomen het bouwmaterialen-verkopers-clubje wat in met hun hoeveelheid cement... Ze twijfelen niet aan onze bouwkunsten, daar zijn ze duidelijk over.  Met volle auto en remork kunnen we ons weer enkele weken zoet houden. 

Zodra de betonmolen van start gaat, kunnen we rekenen op enkele krachtige, helpende handen uit Belgenland. Wat een voltreffer!

Het valkjes - koppel vindt zijn vertrouwde plek boven de achterdeur terug om te nesten, en maakt er geen punt van dat er nu vlak onder hen gechapt, gemetseld en muren bezet worden.

Flits, onze chow-brador (chowchow x labrador) heeft een chien de chasse als loverboy ontmoet, hier op de boerderij.
De witte-jachthond-met-zwart-kopje draaft over en weer, alsof het hier allemaal zijn territorium is.  We zagen hem nooit eerder.
Flits blaft niet, ze vergeet te waken.
Acht weken en een stevige eetrush later zoekt ze nerveus naar een stekje.
Het is vrijdagavond.
Ze kiest een plek in de koestal.
De deur moet open blijven.
Want ze kuiert van binnen naar buiten en terug naar binnen.
Maar tegen de avond aan zoekt ze het vertste hoekje... ergens tussen de leidingen van de warmtepomp en het betongedeelte, op de leemgrond.
We zoeken dekens en steken alle tochgaten dicht.
Want binnenshuis vindt ze geen rust.
ZIJ kiest.
Zaterdagochtend... heeft ze 3 nieuwe levens ter wereld gebracht.
Eén lichtbruintje, één donkerbruintje en één zwartje.
We leiden haar af met enkele stukjes vlees en slagen erin haar jonge kroost mee te nemen naar binnen en ze in een speciaal gemaakte puppy-Flits bak te leggen in de wasplaats.
Voor de volgende 8 weken zullen Flits en haar jonkies op de voet gevolgd kunnen worden.
De eerste dagen wijkt ze geen seconde van hun zijde, haar kopje beschermend over de puppies.
Puppy-love is in da house.
Drie dikke chowchow snuitjes met flapoortjes eisen, liefst allemaal tegelijk, hun plek op onder de buik van mama Flits.
Wat een heerlijke, overweldigende, liefdevolle drukte, blakend in uiterste gezondheid!
Puurheid der natuur, in een allerhoogste vorm.
En wij staan hier midden tussenin.
Wat een privilege!