De kleur van de luikjes tegen de hoge geel-bezette gevel, matchen met de staalblauwe hemel bij open weer. Als ze worden afgehaald om te schuren en te verven, zie je hoe mistroostig de façade oogt.
De verfwinkel adviseert een primer alvorens de couleur locale aan te brengen. Deze lijkt op een plastiek laag, nodig om het hout extra te beschermen tegen  weersomstandigheden allerhande.
De correcte hemelsblauwe tint op de luikjes zou de voorgevel terug naar het schilderijtje moeten kunnen transformeren, wat het ooit was, de coup de foudre van weleer is van "levensbelang". De uitdaging is dan ook om de juiste tint verf te vinden.

Het 'atelier des volets' installeren we buiten: de oktoberlucht is zacht en het zonlicht kan nog van jetje geven.
Stellingbokken, baddingen en het uitzicht op de oude eikenbomen en ander groene dynamiek in het glooiend landschap, doen het geïmproviseerde atelier-ke alle eer aan.
De zwaluwen boven mijn hoofd hebben het schijnbaar nog steeds druk met het vangen van insekten terwijl ze kwetterend hun boodschappen aan mekaar menen te moeten doorgeven. Het lijkt erop dat deze vogel bruist van energie en nooit uitgeput raakt. Deze tijd van het jaar hun vluchtcapriolen nog te mogen aanschouwen, beschouw ik dan ook als een waar privilege. Misschien vindt deze vlucht zwaluwen het niet nodig om warmere oorden op te zoeken... En is hun winterstekje dicht bij ons...

De acht meter hoge muren in de eetruimte zijn tot in de nok ingevoegd geraakt, en de nodige plekken met chaux bedekt. De chauxmengeling moet vanop de metseltroffel naar de muur toe gesmeten worden, vanuit alle kracht, schepje per schepje. Als ik een poging waag, hangt alles vol, behalve de plek waar het kwakje naar toe moest. Ik staak deze klus en begeef me terug naar het buiten-atelier-met-luikjes. Behendigheid in ALLE klussen is niet ALLE mensen gegeven, ik prijs me gelukkig er met eentje samen te zijn, en verafschuw het moment dat ik moet staken dan ook ten zeerste; want opgeven staat nu niet echt in mijn woordenboek.
We beoordelen dagelijks hoe de ruwe chaux langzaam opdroogt tegen de muren en het ziet eruit alsof het altijd op deze manier ge-chaux-t is geweest; met een moe-maar-voldaan-gevoel en eerbied voor de oudheid kunnen we 's avonds dan ook in de zetel ploffen. Vier weken geleden krabten we nog met de handen in ons haar hoe we de inkleding van de acht meter hoge muren tot een goed einde zouden kunnen brengen, en vandaag ademt deze ruimte al een zeker karaktertje uit!

We besluiten zondagmiddag de buurt wat te verkennen. Want middenin het renovatiegeweld is dat geen orde-van-de-dag geweest de laatste tijd. Flits herkent de schoenen die we aantrekken en schudt haar kop van links naar rechts. Ze kan niet alleen haar staart van rechts naar links waggelen, als ze blij is, ook de bewegingen van haar kopje geven haar gemoedstoestand prijs. Grappige, lieve Flits!  We rijden richting Chateau de Malvignol, een prachtig pand dat we van hieruit zien liggen in de verte tussen de glooiende velden en boompartijen. We parkeren de auto langs de weg en worden onthaald door een Duitse Scheper en Bruno, onze buurman (zo zegt hij zelf, nadat we ons voorstelden), de opzichter van het chateau.  Hij schudt ons vriendelijk de hand. De geasfalteerde weg loopt dood op het pand. De eigenaren geven niet thuis, maar Bruno heeft het gerenoveerde bakhuis en de gerestaureerde pigeonnier (duiventoren) ter beschikking om te wonen. Hij is hout aan het klieven en vertelt ons dat we gerust langs het kasteel mogen wandelen. Er is nog veel werk aan het pand an sich, maar van hieruit kan je door de velden en stukjes bos mooie wandelingen maken ver weg van drukte en stress. Bruno is geen fan van TV en nieuwsuitzendingen. Hij straalt dan ook een zekere gelatenheid uit. Een vriend van hem in de Montagne Noire luisterde nooit naar de media, vertelt Bruno, de deuren en vensters van zijn bescheiden huisje  behoefden geen sleutels noch sloten. Tot op de dag dat hij een TV kreeg van zijn familie voor z'n 70ste verjaardag: hij maakt kennis met media en nieuws. Vanaf die dag sloot zijn dierbare vriend ramen en deuren zorgvuldig af. Zijn leven veranderde na 70 jaar, met de komst van die TV, in één vingerknip. We begrijpen waar Bruno op alludeerde...

Vermits de renovatiewerken van het huis aan de binnenkant op het einde lopen, stellen we ons tiny house te koop op de franse tweedehandsmarkt. Benieuwd of er in deze dunbevolkte streek een doordeweekse ziel het pad van ons tiny house-je kruist.. We hebben alvast de verrijdbare airco terug naar buiten gereden en vervangen door het pelletkacheltje, de avonden en ochtenden zijn fris. 's Ochtends maken grote mistbanken de dalen tot een feëerieke waas. De opkomende zon kleurt de hemel pastelroze.

Deze week zijn we één jaar eigenaar van onze franse stek.
Het lijkt wel een tik van één of andere glanzende toverstok en bijbehorend ping-geluid, waarbij de nodige sterren fonkelend hun weg naar boven banen. Onze handen én onze gedachten wilden en konden een plek creëeren die we vanuit ons hart ooit wensen aan te bieden aan ieder die wil of kan!