Onze zelf-opgelegde deadline is simpel : we werken 12 uur per dag, 6 dagen per week, en zondag is weide-onderhoudsdag, hobbydag, blogdag, fotodag, wandeldag, paardjesdag, confituurtjes-maken-van-de-vruchten-rondom-de-boerderij - dag...
Het maximum mogelijke wat we uit onze werkende handen halen is tevens onze deadline.
Het lijkt in een ijl tempo te gaan ; als onze franse buren een kijkje komen nemen, zien we al snel dat ze van de moderne technieken weinig kaas gegeten hebben.
25 jaar in 'le bâtiment' steek je dan ook niet onder stoelen of banken.
Het lijkt wel het einde van het Roodkapje-sprookje:
Waarvoor leggen jullie  vloerisolatie?
Dit is om te beletten dat er teveel warmte-afgifte langs de benedenkant van de vloerverwarmingsbuizen verloren gaat. En dat is niet 'économique'.
Waarom liggen de buizen van de vloerverwarming zo dicht bij elkaar? 
Dat is om een lagere stooktemperatuur te garanderen : hoe verder de buizen uit mekaar liggen, hoe hoger de temperatuur van je warmtepomp moet ingesteld worden, en dat is niet 'economique'. EN met één schakelknop kunnen we ook koelen m.b.v. deze leidingen.

Ogen draaien naar boven en de nakende vraagtekens kan je zonder boe of bah in diezelfde ogen zien weerspiegelen.
In deze dun bevolkte regio is er weinig vraag en aanbod van vakmensen, en wordt er niet zo nauw omgegaan met bepaalde technieken, zoals wij die leerden.
De Franse overheid subsidieert tot 10 000 euro als je overschakelt van stookketel naar warmtepomp, ongeacht wat je warmtebronnen zijn. De haren van de bedreven verwarmingstechnieker gaan dan zowat rechtop staan. Maar dat terzijde.

Voor de 'tanc sceptic' zijn ook wij genoodzaakt om een overheidsinstantie onder de arm te nemen: 'Spanc'. Een jonge vrouw adiviseert en stuurt ons, maar verplicht ons niets.
Makkelijk.
Maar de investering komt neer op een kleine 10 000 euro.
Het 'Microstation' vangt het afvalwater op, filtert, en voert weer terug af. Het werkt perfect onder één voorwaarde : géén chemische rotzooi gebruiken, zodat de bacterietjes hun werk kunnen doen waarvoor de natuur hen in het leven geroepen heeft : afbraak van natuurlijk 'afval'!
Bacteriën en exosomen  : de wonderen der natuur onderaan het ecosysteem, dankbaar dat ze er zijn. Hun overlevingskans wordt anno 2021 met de dag verkleind, staat sterk onder druk en wordt als het ware totaal bedreigd;  zo ver heeft de 'westerse' samenleving het gebracht...
De investering in een  micro-station is dus een noodzaak als je een afgelegen woonplek verkiest.

De benedenverdieping is vandaag volledig volgelegd met vloerverwarming, zodat we zo economisch en comfortabel mogelijk kunnen verwarmen én koelen. De ene gaat half gebukt met het uiteinde van de 600 meter lange, loodzware rol, die rondtolt terwijl ze afrolt in de metalen houder, de ander met de piket in de aanslag om de buizen vast te priemen in de isolatie. De verwarmingsinstallateur is dan ook een klepper in de bouw, maar dat wisten we al. Want ook deze korvee: doe ze maar...! Uur in uur uit, dag in dag uit, jaar in jaar uit!! Om dan nog maar te zwijgen over het hele denk- en aankoopwerk wat aan deze arbeid vooraf gaat!

Voordat de vloer in de grote onthaalruimte wordt dichtgelegd met isolatie, realiseren we ons dat de stenen muren en de oude houten nokbalken wel een stevige wasbeurt kunnen gebruiken.
Stellingbokken en balken worden aangevoerd om een 4-5 meter hoge stelling op te bouwen en met de hogedrukreiniger oude sporen van leemgrond en stofjes te lijf te gaan.
De grote raamdorpel van 4 meter lang kunnen we helaas niet op bestelling bekomen binnen een schappelijke prijs; we besluiten om deze dan zelf te gieten in de, voor ons, juiste kleurkeuze.
Buiten worden de afvoeren aangesloten voorafgegaan door de nodige grondwerken. 
Tot groot jolijt zien we een dunne bovenlaag van zwarte aarde. Deze wordt met het kraantje zorgvuldig afgeschraapt en op een hoop gekieperd op de plek waar we onze moestuin willen runnen. De vruchtbare kleigrond houdt goed vocht vast, maar is héél moeilijk te bewerken. 's Zomers keihard en in de winter, bij veelvuldig regenval is het één modderpoel. Een toplaag van zwarte aarde is een waar geschenk waar menig aarde-wroeter in de Sud dan ook voldoening aan schenkt.
Het buitenterras in spe neemt hierbij de eerste vormen aan, de zetel, sigaartjes en wijntjes worden meteen in gedachten bijgevoegd.

Net na het beëindigen van enkele voegwerken valt onze betonmolen in panne : versleten lagers. De betonmolen had in België al wat diensturen achter de rug. We hoopten deze bouwwerken nog te kunnen voltooien met ons Atika-betonmolen, dus alle hens aan dek voor de reparatie van een pakweg 30 euro.
Hamer en beitel worden terug boven gehaald om de lagerhuls los te krijgen en na een foutieve opmeting en een telefoontje naar de fabrikant in Duitsland valt alle hoop op een herstelling in het water : de betonmolen is 'al' 13 jaar oud, wisselstukken worden niet meer gefrabriceerd.
Gelukkig wonen we in Frankrijk, waar er nog markt is voor de herstelling van oude traktoren en ander aftands motorisch geweld.
We vinden de lagers in een winkel, op advies van onze buurvrouw en Atikaatje kan weer op volle kracht rondjes draaien.
De mouwen zullen opgestroopt moeten worden en de bovenarmspieren gëolied om enkele ton zand en cement door de betonmolen te kunnen flikkeren de komende dagen.
Waar is de kruiwagen?

De grote rollen hooi en stro sieren het Zuid Franse landschap. De akkers tekenen de landschappen goud geel, ook nu de granen gemaaid zijn.  De zonnebloemen willen hiervoor in geen geval zwichten en doen met hun gele gloed de heuvel-glooïngen alle eer aan. Sommige laten hun kopje hangen en geven hiermee iets mistroostigs, ze missen enkel een paar afhangende schoudertjes. Andere gaan fluitend door het leven, steeds hun hoofdje naar de zon draaiend, maar ze geven met z'n allen de indruk dat ze maar één 'destiny' hebben : met hun intens warm-gele virtuositeit een tapijt van saffier verzinnebeelden. Ze zijn NU onmiskenbaar op hun mooist, les tournesols!