De benedenverdieping-renovatie staat in de startblokken.
Electriciteitskabels liggen kris-kras - en - toch - ook - weer - niet over de harde lemen ondergrond.
Elke kabel wordt gelabeld en naar één punt gebracht waar achteraf de electriciteitskast komt.
Afvoeren worden in Poly-ethyleen (een harde zwarte kunststof) met de grootste zorg met elektro-las aan mekaar gelast.
Puzzelen, denken, overlopen, denken, controleren.
Het vergt een combinatie van precizie (je kan ter plekke niet op maat snijden, je dient nauwkeurig te meten en te zagen), brute kracht (de buizen in mekaar schuiven en passen, terug loshalen en met het speciale lasapparataat aan mekaar lassen) én kennis van zaken (buizen moeten naar 1 punt AF-lopen).
De vieux pierres (de oude stenen), die, GELUKKIG,  in grote delen van de muren niet van bezetwerk waren voorzien en dus nog zichtbaar zijn, zullen NIET met gyproc bedekt worden, omdat nét die oude stenen voor het nodige cachet zorgen.
We kunnen deze muren voegen met de kalkmengeling 'chaux', gemengd met het zand, die een typisch beige kleur heeft in deze regio. Meer noordelijker zal je huizen vinden die eerder een rodere gloed hebben in hun bezetwerken, omdat daar de zandkleur naar het rode neigt. Denk maar aan de huisjes van de stad Albi, en vooral de prachtige St. Cécile-kathedraal.
We kiezen de juiste mengeling, nadat we zelf een aantal stalen gezet hebben,  en bestellen zand en chaux.
De dag dat de (steeds wiebelige) stelling wordt opgebouwd uit 2 stellingbokken en 6 dikke houten baddingen, zodat de voegwerken kunnen starten, dien ik een trapje uit de lichamelijke comfortzone te zetten. Als dan blijkt dat de bovenste lagen van de muren door mij belange niet kunnen bereikt worden, dient er een tweede stapje uit de lichamelijke comfortzone gezet, want op de anderhalf meter wiebelstelling moet nog een pakweg halfmetertje bovenop.
Ik word verwent met enkele plankjes, die achter mijn rug tegen de plafondbalken geschroefd worden en dienen als ballustrade. Alles wordt netjes voor me naar boven gesjouwd : ik waan me als een chirug boven zijn patiënt die enkel hoeft te roepen welk materiaal hij nodig heeft en met het zweet des aanschijns de klus dient te klaren.
De trapladder naar boven richting stelling gaat dan ook nog eens makkelijker dan het trapje naar beneden richting vaste ondergrond, maar het lijkt erop dat alles went.
Ondertussen verstoren we de zwarte roodstaart die 2 jongen voedert in één van de nissen in de slaapkamer. De voordeur maakt sinds 5 maanden geen deel meer uit van het huis en dat was een uitgelezen kans voor deze kleine, bedrijvige vogel om af en aan te vliegen en een veilig plekje te kiezen voor zijn nageslacht.
Gelukkig zijn de 2 jonge vogeltjes volgroeid genoeg om het nest te verlaten als we eentje op de bovenverdieping horen roepen op zijn moedertje.
Moeder-vogel zet alles in het werk om hem te lokken richting buitenvenster. Maar de arme stumperd heeft niet door dat zijn vleugeltjes al krachtig genoeg zijn om ook naar beneden te vliegen, naar de begane grond. Als we het diertje te grazen kunnen nemen, kunnen we hem helpen zijn vrijheid tegemoet te fladderen richting vijgenboom met zijn perfect gevederde vleugeltjes, prachtig uitgestrekt en  in balans. Enkele dagen later staat een zwarte roodstart in het gat van de voordeur op de grond zijn typisch geluidje te verkondigen, terwijl wij op en af draven met emmers zand en zakken chaux. Een gegeven moment vliegen er  ook enkelen binnen en buiten zonder scrupules.

De torenvalk nestelt aan de achterkant van de boerderij. Moeder-valk is boos als we teveel bedrijvigheid veroorzaken. We horen de jonkies, en we worden geboden ons koesjt te houden. Zo geschiede.

Een kleine baby-steenuil, met de oogjes nog dicht, ligt op de grond in de grote onthaalruimte. Blijkbaar is hij vanuit zijn vertrouwde geboorteplekje naar beneden gekukeld . Het moet ergens op één van de houten balken aan de zes meter hoge nok zijn. Uilen maken  niet echt een nest voor hun kroost, vertelt ons Natuurpunt-contact in Belgisch Limburg.
We plaatsen het uiltje in een hoog gelegen nis van de onthaalruimte, in de hoop dat zijn roep nog krachtig genoeg is om de aandacht van zijn ouders te trekken. Voor de rest kunnen we helaas NIETS doen. We horen hem regelmatig roepen. Anderhalve dag later is de kleine drommel uit de nis verdwenen. Eén van zijn ouders moet hem meegezeuld hebben naar een  betere plek.  Zijn iele, witte klauwtjes zullen uitgroeien tot krachtige buitmakers tijdens zijn gebruikelijke jachttaferelen en kan hij dankzij deze immense vuisten ook ZIJN nageslacht mogelijk uit een penibele situatie redden...

Met dat idee val ik die nacht als een blok in slaap terwijl de 3 meter hoge stelling onder m'n voeten wiebelt, om op een gegeven moment volledig tot stilstand te komen...  in stabiliteit!